Dzikie konie są zwierzętami stadnymi, żyjącymi na otwartych przestrzeniach. Dzięki wyostrzonym zmysłom wzroku, słuchu i węchu mogą z daleka wyczuć drapieżnika, a ponieważ biegają szybko, potrafią uciec przed niebezpieczeństwem. Dziś dzikie konie są bardzo rzadkie. Różne rasy koni użytkowych wykorzystuje się obecnie w niewielkim stopniu. Zastępuje je motoryzacja, chowa się je częściej dla przyjemności.
Oswojenie
Pierwsi oswoili konie prehistoryczni mieszkańcy Azji Środkowej ponad 6000 lat temu. Początkowo ciągnęły one lekkie rydwany, lecz później, gdy rozwinęła się hodowla ras większych zwierząt, ludzie zaczeli na nich jeździć, najpierw oczywiście bez siodeł i bez strzemion. Pierwsze zaczęły używać siodeł konnych wojska rzymskie, strzemiona były prawie nie znane w Europie aż do IX w.n.e. Wchodziły w użycie powoli, toteż przez kilkaset lat ludzie obywali się bez nich.
Konie juczne dźwigały ciężary w rejonach o surowym klimacie i często pozbawionych dróg; do orki i włóczenia ciężkich ładunków używano osłów, mułów i wołów. Dopiero gdy wynaleziono chomąto, które przybyło do Europy z Azji około 9000 r.n.e., konie zaczęły ciągnąć duże ciężary. W średniowieczu rycerze nosili tak ciężkie zbroje, że tylko bardzo silne konie mógły ich udźwignąć. Wyhodowano więc potężne zwierzęta, które stały się przodkami dzisiejszych koni pociągowych. Lżejsze, szybsze konie wyhodowano w krajach śródziemnomorskich. Były one przodkami szybkich, smukłonogich koni, takich jak współczesne araby i inne konie czystej krwi.
Występowanie;
Konie domowe można spotkać na całym świecie. Konie zdziczałe żyją w wielu miejscach, zwłaszcza w Ameryce i Australii.
Największa rasa;
Perszeron, który miał około 2,1 m wysokości w kłębie i ponad 5m długości ( każdy koń powyżej 1,8 m jest uważany za bardzo dużego)
Najmniejsza rasa;
Falabella; wysokość w kłębie 30-100 cm
Długość życia;
Do 40 lat
i fotki ras:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz